بانوی عمارت

متن شعر:
چه شد که بارِ دگر، یادِ آشنا کردی؟ چه شد که شیوه ی بیگانگی؛ رها کردی؟! به قهر، رفتن وُ جور وُ جفا شعارِ تو بود! چه شد که بر سرِ مهر آمدی، وفا کردی؟ منم که جور و ُجفا دیدم و وفا کردم تویی که مهر وُ وفا دیدی و جفا کردی بیا… که چشمِ تو؛ تا شرم و ناز دارد کس نپرسد از تو که این ماجرا… چرا کردی..؟! بیا…. که با همه نامهربانی ات، ای ماه! خوش آمدی و گل آوردی و صفا کردی اگر چه؛ کارِ جهان بر مرادِ ما، نشود بیا… که کارِ جهان، بر مرادِ ما کردی بیا… که چشمِ تو؛ تا شرم و ناز دارد کس نپرسد از تو که این ماجرا… چرا کردی..؟!

نظر خود را مرتبط با این مطلب ارسال کنید.

از بحث سیاسی و مذهبی پرهیز کنید.

نظرات بصورت فینگلیش تایید نخواهند شد.

از تبلیغ سایت‌های دیگر خودداری کنید.

از توهین به دیگر کاربران خودداری کنید.